ikamet

- sözyetimi bıraktın. hem de beni, hem de kendine(!) kendini,beni bilmez...
benim içimde, kişisiz kalmış bir aşk,
uzaklarında; kömür dumanı asılı göğü, ışıkları loş,
köpeklerinin ağızları bulut püskürüyor,
kedilerinin karınları kılçık,
ayakları tek sayı bazılarının,
bazıları sıfır kuyruk.
güzel fahişeler, tespih sabırlı diğerleştirilmişler, ağzıbozuk adamlar...
ara sıra bir nine duası ılıklığı,
kapı eşiğinde gülüşmeler,az da olsa...
kimi yerlerinde; vanilya sabahları,
dönüştüren bir saksafon sesi,
beyaz kumları ezen çocuklar,
zeytinlikler, uzak görünürlerde,
yakınlarında, üzüm bağları...

sessizliğinin arasında bir iç çeksen,
patlayacak sanki tüm ışıklar,
yok olacak,
tüm yitirilenler ve tüm yersizliğim.